ก. เอ๋ย ก. การศึกษาไทย

ตั้งแต่เรียนมารู้สึกว่าการศึกษาไทยขาดสิ่งที่สำคัญมากที่สุดไป
คือการให้ความสำคัญกับตัวตนของผู้เรียน ทั้งความคิด ความชอบ

การศึกษาไทยไม่เคยเปิดโอกาสจริงๆให้ผู้เรียน
ได้ลองทำความรู้จักตัวเองและสิ่งที่กำลังจะเลือก ก่อนที่จะเลือก

บางคนเรียนหนักจนไม่เคยได้คิดถึงตัวเองว่าชอบอะไร
ประกอบกับสังคมที่ตีกรอบ ทั้งครูอาจารย์ ผู้ปกครอง
ไม่เคยมีใครสนใจตัวผู้เรียนว่าคิดอะไร ชอบอะไร
แล้วในวัยที่ยังคิดเองได้ไม่เท่าไหร่ แถมไม่มีคนแนะแนวทาง
ก็เป็นธรรมดาที่ผู้เรียนจะตามกระแสเพื่อนรอบข้าง ตามโชคชะตา ตามน้ำ ฯลฯ
(ใครที่ตัวตนแข็งแรงหน่อย โชคดีได้พบตัวเองเร็วหน่อยก็รอดไป, ซึ่งเป็นส่วนน้อย)

ความชอบ-ไม่ชอบ มันมีอิทธิพลต่อชีวิตมาก,
ถ้าไม่ชอบเราก็อยู่กับมันโดยต้องทน
แต่ถ้าชอบ ต่อให้เป็นงานก็รู้สึกเหมือนไม่ได้ทำงาน

บางคนก็โชคดีที่พบตัวเองแล้วได้อยู่กับสิ่งที่ชอบ
บางคนก็มโนว่าตัวเองจะชอบอย่างนั้น
บางคนกำลังอดทนบนความไม่ชอบ
บางคนไม่เคยค้นหาตัวเอง ,
นี่แหละคือปัญหา

การศึกษาที่ดีคือการนำทางให้เราพบตัวเอง

อย่างในต่างประเทศที่บางคนเรียกว่าเจริญแล้วจะสังเกตได้ว่าชั่วโมงเรียนเค้าน้อยกว่าเราเยอะ กิจกรรมและชมรมเค้าทำกันแต่เด็ก ในห้องเรียนไม่เน้นการท่องจำ มีแต่การให้ความคิดและแสดงความเห็น ทุกคนมีสิทธิ์ที่จะลองทำสิ่งต่างๆ สามารถเลือกลงเรียนคลาสเรียนที่ตัวเองสนใจได้

แล้วจากการได้ลองเค้าก็จะเลือกได้ว่าอะไรที่เหมาะสมกับตัวเอง 
คนเราถ้าให้ตัดสินใจเลือกอะไรสักอย่าง เราก็ต้องรู้จักตัวเลือกก่อนจริงไหม?

ปล. ฉันนี่แหละผลลัพธ์จากการศึกษาไทย
ปล.2 อย่าไล่ฉันให้ไปอยู่ประเทศอื่นนะ แต่ถ้าออกค่าใช้จ่ายให้ก็ยินดี
ปล.3 ความคิดเห็นส่วนตัว หัว ตูด ด่าได้

ไม่เอาเขื่อน

คุณๆ เรื่องชนชั้นน่ะมันล้าหลังแล้วนะ 

อาชีพกับชนชั้นมันคนละเรื่อง, ชาวบ้านมีจนมีรวยธรรมดา,

ยกเว้นแต่คุณจะใช้คำว่า "รากหญ้า" ในนิยามของรัฐบาลบางรัฐบาล

คนมีการศึกษาหรือไม่มี เค้าก็รู้คุณค่าของธรรมชาติได้โรงเรียนมันก็ไม่ได้สอนสักเท่าไหร่หรอก

ไม่ชอบคำว่า "ชนชั้น" อย่างมากเพราะคนที่พูดคือคนที่ "ให้ค่า" ความเป็น "มนุษย์"ไม่เท่ากัน,

เราทุกคนมีสิทธิ์มีเสียงไม่ว่าจะจนรวย จะอยู่ในหรือนอกพื้นที่ก็ตาม เพราะธรรมชาติเป็นของทุกคน

คนในพื้นที่อาจเดือดร้อนกว่าก็จริง แต่ถ้าสร้างแล้วไม่คุ้ม แก้ปัญหาไม่ได้ ,คุณเอาป่าคืนมาได้ไหม?

คนดังมีเสียงที่ดังกว่า ก็จริง, แต่ไม่ว่าดังแค่ไหนเสียงของเค้าก็เป็นเสียงเดียวเมื่อคุณนับ

ความคิดมันเป็นของคุณ เพราะฉะนั้นอย่าเอาไปผูกติดกับอะไรนอกจากเหตุผล

............................
เป็นเรื่องจริงที่คนบางคนยังคงใช้ชีวิตแบบไม่แคร์ธรรมชาติแม้จะออกมาคัดค้านเขื่อน

เรียกว่าฉาบฉวยก็ว่าได้

ลองคิดดูว่าแต่ละวันเราช่วยอะไรโลกได้บ้าง อะไรลดได้ อะไรเลิกได้ อะไรที่ทำได้ทำ

จะได้พูดได้เต็มปากว่า "รักธรรมชาติ"

จาก facebook ต่อบทความที่กล่าวว่าการคัดค้านเขื่อนแม่วงก์เป็นกระแสของชนชั้นกลาง ชนชั้นรากหญ้าไม่เห็นด้วย.

ขณะนี้

รอยยิ้ม

อารมณ์

เคมี

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร

รู้แต่ว่ามันพิเศษ

อย่างน้อยก็ในขณะนี้

ฉันแปลกใจ,

ยังมีอยู่อีกหรือ?

คนที่พิเศษโดยไม่ต้องพยายาม

เข้ามาในหัวใจโดยไม่เคลือบแคลง

แม้ยังไม่ทันรู้จัก

แต่กลับชัดเจน

อย่างน้อยในขณะนี้.

จดหมายถึงดวงจันทร์

อาจเป็นเพียงอารมณ์  อาจเป็นความรู้สึก อาจจะเป็นสมอง หรือบางทีอาจจะเป็นหัวใจ ที่ทำให้ฉันทำในสิ่งที่ฉันทำ... สบายใจแต่เศร้าใจ สับสนแต่ก็สงบนิ่ง ยินดีแต่ก็เีสียใจ... อย่างน้อยฉันก็เลิกเห็นแก่ตัวสักที นี่เป็นสิ่งเดียวที่จะทำให้เธอได้ ....

สุดท้ายฉันมั่นใจว่ารัก แต่เป็นรักในแบบที่ไม่เหมือนกับที่เธอนิยาม.

คิดถึง

บางทีอากาศก็สดใสเกินกว่าจะทำงาน

บางทีอากาศก็เศร้าเกินกว่าจะยิ้ม

บางทีอากาศก็ทำให้คิดถึงบรรยากาศ

บางทีอากาศก็ทำให้คิดถึงใคร